Елена дамиева личная жизнь биография сколько лет
Обновлено: 19.05.2024
Психологическая программа Елены Дамиевой «Понять и обезвредить» несколько сезонов выходила на телеканале «Беларусь 2». Красавица ведущая, она же автор проекта, даже получила за полюбившуюся зрителям передачу премию «Телевершина». Этой осенью телезрителей ждал сюрприз: обновленная и несколько изменившаяся программа перебралась на телеканал «НТВ‑Беларусь». Темы стали острее, эфиры − жестче, а страсти по‑прежнему горячи.
Елена Дамиева — журналист телерадиокомпании «Брест», продукция которой регулярно прописывается на республиканских каналах Белтелерадиокомпании. И проекты у нее разные, даже в чем‑то полярные. То психология, то культурные ценности, то цикл документально‑видовых фильмов «Города Беларуси» для канала «Беларусь 24», работая над которым пришлось немало поколесить по стране, а потом — в Москве получить премию Международного телевизионного фестиваля «ТЭФИ‑Содружество».
Обновленный проект «Понять и обезвредить» ищите в эфирной сетке «НТВ‑Беларусь» воскресным вечером.
— Мысль материальна! — смеется Елена. — Как только я что‑то скажу, у меня появляется новый проект. «Города Беларуси» потянули меня за собой, когда я задумалась: «Что‑то я не путешествую, двигаюсь по маршруту «работа — дом», даже не вижу своей страны». И пожалуйста, за сезон я побывала на съемках во всех областных центрах.
Елена постоянно в поиске новых форм работы и подачи материала, для пытливого ума нет никаких преград: психология, занимательное краеведение плюс еще история − вот уже второй сезон на телеканале «Беларусь 3» выходит ее проект «Артефакты».
— В этом сезоне мы запланировали 16 программ об интереснейших, на мой взгляд, артефактах, — анонсирует ведущая. — Я наслаждаюсь этим проектом, я им живу. Если когда‑то при слове «артефакт» мне казалось, что речь пойдет о чем‑то пыльном, древнем и музейном, то сейчас мое мнение кардинально изменилось. Мы говорим о вещах, которые погружают нас в глубину веков, это очень круто и очень классно. Вот, например, берестяные грамоты, в Витебске их множество. Когда снимали программу, я внимательно изучала их. Обнаружила, что автор посланий Степан — человек грамотный, который пишет без единой ошибки, согласно нормам своего времени, что он правша и он экономен, что большинство берестяных грамот написаны по общим правилам. А значит, думать, что в XIII веке наши предки были темными и забитыми, нет никаких оснований − ничего подобного. Ими нужно гордиться!
Спрашиваю в шутку: «Вы Крест Евфросинии Полоцкой часом еще не отыскали?» «Найдем, — также с юмором, но уверенно отвечает Елена. — Есть у меня гипотеза, где он может быть, просто пока еще не время».
За что Елена Дамиева получила «Телевершину»
Авторский проект Елены Дамиевой получил «Телевершину» как лучшая тематическая программа регионального телевидения.
По семейным обстоятельствам Лена не смогла приехать на церемонию вручения в Минск. Поэтому о своей победе узнала с экрана телевизора. А на следующий день ее ждала командировка в Москву: творческой группе проекта за неделю нужно отснять материал еще для девяти передач. Поэтому и разговор с автором получился слегка спонтанный.
О тематике будущего проекта говорить не принято, пока он не одобрен и не утвержден. Однако кое-какие наработки в творческой папке имеются. И это точно будет что-то принципиально другое.
В этом году у Елены Дамиевой ожидается волнительное лето. Ее 17-летний сын Роман оканчивает школу и собирается поступать в вуз. А доченька Диана переходит в пятый класс. Так что в семье планируется двойной выпускной. Где мама-журналист находит силы, чтобы и выглядеть хорошо, и семейству уделять время, и на работе успевать, вопрос закономерный:
Телеканал "Беларусь-24" рассказывает миру о белорусских городах и людях
С ноября в эфирной сетке телеканала «Беларусь 24» появился новый проект, который делают брестчане. Директор телерадиокомпании «Брест» Лариса Добродомова считает за честь, что именно брестской команде доверено было готовить цикл документально–видовых фильмов «Города Беларуси»:
— Многие иностранцы знают о Минске, некоторые — о Бресте, но никогда не слышали о других городах. А мы рассказываем о лучших точках на карте нашей страны, которые стоит посетить, поскольку они не менее красивы и интересны для туристов, чем столица. Ведущая проекта — талантливая брестская тележурналистка Елена Дамиева, победитель конкурса «Телевершина» и конкурса Белорусского союза журналистов «Золотое перо».
Спираль времени в ее сюжетах раскручивается от основания города до современности. Используются масштабные съемки с воздуха, таймлапсы, постановочные съемки. В общем, зрелищно и познавательно. Брест, Гродно, Витебск, Гомель, Могилев, Полоцк, Орша, Лида, Туров, Мозырь, Новогрудок, Борисов. Первым в 26–минутной передаче был представлен Брест.
— Елена, снимать фильм о своем городе, очевидно, было легче всего?
— Не скажу. Выяснилось, что я многого о Бресте не знала. А городские улицы — просто кладезь исторических, архитектурных и житейских секретов. К примеру, мне повезло первой из журналистов попасть в подвалы Брестского железнодорожного вокзала, замечу, лучшего в 2017–м в стране по итогам республиканского смотра. О защитниках вокзала во время Великой Отечественной войны, к сожалению, еще мало сказано и написано. Этот пробел стоит ликвидировать.
Каждый город уникален, и наша задача — максимально раскрыть его достоинства таким образом, чтобы телезрителю, в том числе зарубежному, хотелось сюда приехать. Смотрите, оценивайте нашу работу. Мы старались. Наши эфиры — по понедельникам вечером — в 20.30.
Главный директор телеканала «Беларусь 24» Александр Мартыненко представил и другие новинки телеканала:
— «Города Беларуси» — не единственный новый проект, рассказывающий потенциальным туристам о нашей стране. Уже вышли два выпуска программы «Белорусы». Мы представляем интересных людей, необычных, увлеченных. Часовщик Андрей Мартынюк, художник и музыкант Алесь Лось, документалист и анималист Игорь Бышнев — герои первых выпусков. А передача «Взгляд на Беларусь» показывает нашу страну глазами иностранцев: инфраструктуру, достопримечательности, белорусскую кухню, самобытность, национальный колорит, душу и истинный характер народа.
Алена Даміева: «Люблю жыццё ва ўсіх праявах»
Ад памылак ніхто не застрахаваны, але не пабаяцца рызыкнуць і стаць шчаслівай — на такое адважваецца не кожны. Наша гераіня — прыклад чалавека, які ніколі не марыў быць у кадры і ўсё ж пятнаццаць гадоў таму зрабіў крок насустрач нязведанаму. Сёння яна — рэдактар і вядучая тэлерадыёкампаніі «Брэст». Алена Даміева — прафесіянал, здольны канкурыраваць на тэлевізійнай прасторы, што пацвярджаецца прызавымі месцамі на «Тэлевяршыні» розных гадоў, а таксама сёлетняй узнагародай «Залатое пяро» ў намінацыі «За найлепшы цыкл работ у радыё- і тэлежурналістыцы». Мы паспрабавалі даведацца ў вядучай тэлепраектаў «Зразумець і абясшкодзіць», «Пад грыфам «Знакамітыя» (выходзяць на «Беларусь 2»), што паўплывала на выбар прафесіі, без каго быў бы немагчымым сённяшні поспех і чым ён вымяраецца.
— Кажуць, добра там, дзе нас няма.
— Мне добра там, дзе я ёсць. Трэба ўмець знаходзіць станоўчае ў сваім часе, у сённяшнім дні. Гэта больш важна, чым думаць, што недзе ў іншым месцы, табе будзе лепш. Я зразумела, што мне добра ў Брэсце. Побач — мае родныя і блізкія, у мяне выдатны калектыў, і я займаюся любімай справай. Бываю там, дзе ёсць магчымасць параўноўваць. Проста радуюся таму, што маю. Для мяне галоўнае — рабіць сваю справу як належыць. Зусім не прынцыпова, дзе ты знаходзішся пры напісанні, напрыклад, чарговага сцэнарыя. Праграмы мае выходзяць у тым ліку і на буйных тэлеканалах нашай краіны. Нас глядзяць, з намі супрацоўнічаюць. І калі паўторна звяртаюся да некага са сваіх герояў з прапановай зрабіць матэрыял, то мне не адмаўляюць. Атрымліваецца, давяраюць. А значыць, мы робім сваю працу правільна.
— Ці стала б гэтая сфера вашай прафесіяй, калі б не гісторыя з конкурсам прыгажосці, да ўдзелу ў якім падштурхнула маці?
— Думаю, што рана ці позна я знайшла б дарогу ў гэтую прафесію, пошукі сябе прывялі б мяне на тэлебачанне. Ёсць яшчэ такі момант, як лёс. Бо я, насамрэч, ніколі не марыла пра журналістыку. І не дарэмна кажуць, што ў поспеху — аблічча маці. Яна мне заўсёды казала: «Дачушка, ты будзеш вядучай на тэлебачанні. Будзеш з «зоркамі» кантактаваць». Магчыма, яна ў маёй свядомасці такую ідэю і пакінула. А потым усё адно да аднаго склалася.
Першы раз трапіла на тэлебачанне ў якасці мадэлі, каб здымацца ў рэкламе. Гэта было пасля таго, як выйграла конкурс прыгажосці ў Беларусі. Потым скончыла Інстытут кіравання, нават працавала юрыстам у камітэце па абароне правоў спажыўцоў. І толькі пасля, прайшоўшы кастынг вядучых, трапіла на Брэсцкую студыю тэлебачання, у праграму «Жадаем вам». Вось тут ужо ў мяне і прачнуўся спартыўны азарт: змагу ці не? І з гульні, калі мне проста было цікава даведацца, чым жыве тэлебачанне, нарадзілася захапленне ім.
— І як жа захапленне перарасло ў справу жыцця?
— Усё выпадковае адбываецца не выпадкова. Я працавала вядучай у праграме «Жадаем вам», чытала віншаванні. А аднойчы наш рэдактар захварэла і мне давялося самой увесь сцэнарый пісаць. Зараз, безумоўна, разумею, што гэта не так і складана. А тады, як чалавек новы, вельмі баялася. Некалькі разоў яго перапісвала, перарабляла, седзячы да ночы. З часам усё пачало атрымлівацца. Потым з'явілася праграма «Новая раніца ў Брэсце», яе я таксама паспрабавала правесці, і зноў — паспяхова. А там, між іншым, была праца ў прамым эфіры. Здаралася, толькі ўвечары даведаешся, што раніцай, у 6 гадзін, ты павінна быць цалкам падрыхтаванай да эфіру. Так, прыступка за прыступкай, уцягвалася ў прафесію, а потым сур'ёзна «захварэла» ёй. З цеплынёй успамінаю праграму «Жансавет», калі мы літаральна жылі працай, спалі па дзве-тры гадзіны ў суткі. З гэтага праекта нарадзілася перадача «Пад грыфам «Знакамітыя». Тэлеканал «Беларусь 2» адобрыў пілотны праект, падтрымаў маю ідэю. І закруціўся механізм.
Цяпер ужо зроблена больш за 90 праграм. Тэма чалавечага лёсу, узаемаадносін — не з лёгкіх. Тым больш, калі твае героі — людзі знакамітыя і паспяховыя. Былі страх і трымценне. Кожны раз, рыхтуючыся да сустрэчы, думала, як нестандартна пабудаваць дыялог, ці атрымаецца знайсці падыход да героя. А потым трэба было дасягнуць згоды ў тым, пра што можна і нельга гаварыць шырокай аўдыторыі. Часта людзі не вельмі ахвотна выносяць на публіку тыя моманты, якія ствараюць «смак» праграмы. Тады пачынаеш дамаўляцца, угаворваць. Розныя былі складанасці, але ўспамінаецца толькі добрае.
— Форс-мажорныя сітуацыі ў працы здараліся?
— Такіх гісторый заўсёды шмат. Напрыклад, банальна не спазніцца на запланаваную сустрэчу ў той жа Маскве, калі трапляеш у затор. І ўжо згодзен на ўсё: не мае значэння, якая ў цябе прычоска, бо галоўнае — паспець. А недзе баішся задаць нават простае пытанне, таму што чалавек можа быць на нейкім унутраным надрыве і тады вельмі цяжка прадказаць яго рэакцыю на тваю цікаўнасць. Наогул, кантактуючы з «зоркамі» высокага рангу, часта сутыкаешся з іх недаверам, які абумоўлены негатыўным вопытам сустрэч з прэсай. І на першыя некалькі пытанняў чуеш адказы-клішэ, суразмоўца прыглядаецца, правярае. Толькі ад цябе залежыць, ці выведзеш ты свайго героя на адкрыты дыялог. Для гэтага ўжо патрэбна быць выдатным псіхолагам. Што таксама не заўсёды, але, часцей, удаецца.
— Героі вашых праграм вас здзіўляюць, натхняюць?
— Кожны чалавек — гэта свая маленькая гісторыя. Я даведалася іх ужо каля сотні, таму, безумоўна, знайшла і для сябе шмат жыццёвых падказак. Пасля кожнай сустрэчы і размовы нейкія новыя сакрэты адкрываю.
Калі герой — папулярны артыст, спартсмен і гэтак далей і на тое робіцца стаўка, то мы атрымліваем прыгожую карцінку і. інтэрв'ю, падобныя адно да другога. І толькі пераступаючы чужы парог з любоўю, з жаданнем адшукаць у чалавеку светлае, удаецца паказаць яго сваім гледачам па-іншаму. Маё галоўнае адкрыццё ў тым, што, чым больш знакаміты чалавек, тым прасцей з ім размаўляць. У такіх герояў адсутнічае пафас. Яны шчырыя.
— Вы неяк сказалі, што вельмі важна, каб побач быў той, хто зможа падарыць вам саму сябе.
— Я гаварыла пра свайго мужа, ён дапамог мне раскрыцца. Я ж прыйшла ў тэлерадыёкампанію ўжо замужам, маючы дзіця. Сыну споўніўся год. Сёння яму — 16, а дачушцы — 8. Здаралася, пасля таго, як заседзішся да ночы ў чарговы раз, думаеш: усё, хопіць! А муж аднойчы мне сказаў: «Ты паглядзі ў люстэрка. У цябе вочы чырвоныя ад стомы, але яны гараць! Займайся тым, што робіць цябе шчаслівай, бо гэта такая рэдкасць!» Я зразумела — раз мне ўдалося знайсці занятак, які мне падабаецца і дазваляе зарабляць, то варта быць у гэтай прафесіі. Людзі, якія не атрымліваюць задавальнення ад сваёй працы, павінны шукаць сябе і справу па душы. Бо навучыцца пры жаданні можна ўсяму.
— Значыць, за любым паспяховым чалавекам заўсёды стаіць той, хто верыць у яго і любіць?
— Так. Але для гэтага яшчэ трэба шмат працаваць. У тым, чаго мне ўдалося дасягнуць, ёсць, безумоўна, заслуга і мужа, і маіх бацькоў. І калектыву, тых, з кім мы разам працуем: аператар Мікалай Кавалёў, рэжысёр Наталля Лук'янчук, нашы гукарэжысёры, тэхнікі, дызайнеры — усе, хто побач. Ды і кіраўніцтва тэлеканала «Беларусь 2» заўсёды падтрымлівае: і парадай, і ідэямі, і проста добрым словам.
— Калі на вас глядзіш, то складваецца ўражанне, што вы жанчына без узросту. У чым сакрэт?
— Сакрэт унутры. Не дарэмна ж кажуць, што нам столькі, на колькі мы сябе адчуваем. У душы я проста дзяўчынка. Бываю камічнай і магу жартаваць. Разам з тым, я дамашняя, спантанная. Люблю жыццё ва ўсіх яго праявах.
Читайте также: